Ergens in het voorjaar van 2003.
Ik heb gewerkt op het activiteiten centrum en pak vanuit Amersfoort twee bussen naar huis.
Het is altijd even wachten op het station, het zonnetje schijnt en ik vind wachten en genieten helemaal niet zo’n probleem. Dus dat is precies wat ik doe. Naast mij komt een oudere dame zitten, ik ben niet zo goed in leeftijd schatten maar ze is vast de 70 al gepasseerd. Haar hondje neemt naast haar plaats. Ze richt ook haar gezicht naar de zon, “heerlijk hé zo” zeg ik waarop ze instemmend knikt. En dan begint ze te vertellen.
Van het geld dat zij vind tijdens haar wandelingen met haar grote kleine harige vriend, gaan ze samen 1x per jaar op pad. Verder komt ze eigenlijk nooit ergens maar één keer per jaar bezoeken ze een stad. Dit jaar ging de reis vanuit Nijkerk naar Hilversum. Ze had echter zoveel geld bij elkaar gevonden dat ze óók nog iets voor zichzelf kon kopen. Trots haalt ze een tasje van V&D tevoorschijn en tovert daar een zalmroze hemdje uit. Ze glundert van top tot teen. Ik zeg haar dat ik het heerlijk voor haar vind dat ze samen zo’n fijne dag gehad hebben en dan ook nog zo’n mooi souvenir.
Lijn 101 komt eraan en ze pakt haar hondje, zegt me gedag en stapt in. Terwijl ze instapt zegt ze tegen haar hondje “wat fijn hé dat er toch nog iemand tegen ons heeft gepraat vandaag”.
Och lieve mevrouw, tot op de dag van vandaag geven uw woorden mij nog kippenvel, ik hoop dat het u nog steeds goed gaat en dat u heel veel mooie tripjes heeft kunnen maken.
Reactie schrijven